منصور حلاج و جزامی ها

ظهر یکی از روزهای ماه رمضان منصور حلاج از کنار خرابه ای که جزامیها سکونت داشتند میگذشت، جزامی‌ها داشتند ناهار می‌خوردند. ناهار که چه؟ ته مانده‌ی غذاهای دیگران و چند تکه نان… یکی از آنها تا حلاج را دید گفت: -بفرمایید -مزاحم نیستم؟ -نه بفرمایید. چون حلاج پای سفره نشست یکی از جزامی‌ها پرسید: -تو از ما نمی ترسی ؟ دیگران حتی از کنار ما رد نمیشنوند! -آنان روزه هستند. -پس تو که این همه عارفی و خدا پرستی چرا روزه نیستی؟ -امروز روزه نیستم. حلاج دست به غذا برد و چند لقمه خورد تشکر کرد و رفت. موقع افطار منصور گفت: خدایا روزه مرا قبول کن یکی از یاران گفت: ولی ما تو را دیدیم که داشتی با جزامی‌ها ناهار میخوردی. حلاج در جوابش گفت: روزه‌ی من برای خداست، ما روزه شکستیم و دلی را نشکستیم